Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ (β)

ὁ Σωκράτης τὴν ἀγορὰv φιλεῖ. ἡ γὰρ ἀγορά ἐστι μεγάλη. ἐν τῃ ἀγορᾷ, πολὺς ὁ σῖτος ἐστί καὶ πολὺς ὁ οἶνος ἐστιν · ἀλλὰ ὁ Σωκράτης πολὺ οὐ λαμβάνει. ἐν τῇ ἀγορᾷ, ὁ Σωκράτης μετά τῶν φιλῶν καθίζει καὶ περὶ πολλὰ λέγει · ὁ λέγει περὶ τὴν πόλιν, περὶ τοὺς πολίτας, περὶ τὸν πόλεμον καὶ τὴν εἱρήνην καὶ τὴν ἐλευθερίαν. μάλιστά γε ὁ Σωκράτης μετὰ τῶν φιλῶν λέγειν φιλεῖ καὶ ποιεῖν τὸν διάλογον φιλεῖ. ὁ Σωκράτης οὐδέποτε μάλα κάμνει, καὶ περὶ τὰ καλὰ καὶ ἀγαθὰ λέγειν χαίρει.

ὁ Σωκράτης μέντοι οὐκ ἔστι καλός · ἀλλὰ σμικρὸς καὶ παχὺς καὶ δυσειδής ἐστιν. ὁ δὲ Σωκράτης οὐκ ἔστι κῳμωδικός · ἀλλὰ μάλα σοφός ἐστιν. μάλιστά γε, ὁ Σωκράτης φιλεῖ τὴν σοφίαν. ὁ Σωκράτης φιλεῖ λέγειν περὶ τὴν σοφίαν καὶ περὶ τὰ καλὰ καὶ ἀγαθὰ. οἱ φιλοὶ ἀκούειν φιλοῦσιν. ὁ Σωκράτης ὁμοῖος τῷ διδασκάλῳ ἐστίν · ἀλλὰ οὐκ ὁμοῖος τῷ κώνωπί ἐστιν!